nordic-walken (mensen)

Gisteren namen oudste dochter en ik deel aan een proefles Nordic-walken. We kwamen net op tijd aan in het gebouw bij de Brunsummerheide waar het een drukte van belang was,het zonnetje had heel wat mensen naar buiten gelokt. Aan de receptie stonden mensen die een uitleg kregen over een bepaald systeem waarmee ze hun wandeling konden volgen. De receptioniste nam haar tijd daarvoor wat voor die mensen erg prettig was, maar omdat wij in tijdnood zaten duurde dat wel erg lang. Oudste vroeg tussendoor of mevrouw ons kon vertellen waar de Nordic-walkengroep zat en werd bijna letterlijk op haar vingers getikt door de mevrouw want ZE WAS BEZIG, slecht geslapen wellicht.

Enfin op eigen houtje bereikten we toch nog op tijd de groep en gewapend met de poles ( stokken) trokken we naar buiten waar de uitleg begon. Je doet deze sport niet zomaar even ook al lijkt het in eerste instantie zo gemakkelijk. Doordat je je bewust moet worden van hoe je loopt ga je alles verkeerd doen, in plaats van de wisselloop die je van nature loopt ga je armen en voeten tegelijkertijd aan een kant gebruiken en dan werkt het al helemaal niet meer. Er was een groepje vrouwen bij die in het begin bij alles de slappe lach hadden, wellicht had dat te maken met enige géne want je denkt dat het toch maar raar uitziet zoals je met je armen moet zwaaien. Na enig op en neer ge-oefen kregen de meeste mensen de smaak te pakken en werd het tempo allengs hoger. Een oudere heer raakte soms achterop, maar dan werd het solidariteitsgevoel van de groep aangesproken en zorgden we ervoor dat meneer weer omsloten werd door medecursisten.

Het was echt een korte kennismaking met de sport en na een uur buiten kregen we binnen bij een kop koffie de gelegenheid om vragen te stellen.Er stonden een aantal tafels in een grote kring opgesteld en oudste en ik gingen zitten, aansluitend op de stoelen die reeds bezet waren. Uiteindelijk zat er een mevrouw naast oudste en een meneer naast mij. Langs ons door zei de mevrouw ineens tegen die man : “zeg je niks”? en nogmaals herhaalde ze die vraag: “zeg je niks”? meer op een dwingende dan op een vragende manier. De man keek ons een beetje hulpeloos aan en de mevrouw legde uit dat ze naast elkaar hadden gezeten tijdens het eerste deel van de theorie toen oudste en ik nog niet aanwezig waren……….ik vroeg of ik moest opstaan zodat de man twee stoelen kon schuiven om naast zijn vrouw( of baas) te kunnen gaan zitten. Het ging hier om mensen van rond de 45 jaar en oudste vertelde me later dat ze plaatsvervangend schaamte had gevoeld voor die man.

Nordic Walken is als sport ontstaan in Finland vanuit de in de zomer gebruikte trainingsvorm van crosscountry skiën. De sport zorgt ervoor dat als je het goed doet er 46% meer energie verbruikt wordt en dat je in tegenstelling tot gewoon wandelen je je rug-arm en schouderspieren beter en meer gebruikt. De cursusleider gaf verder uitleg over de poles, over de verdere mogelijkheden van de sport, je kunt je gaan bekwamen in hogere niveau’s (sport- en fitnessniveau) en het gezondheidsaspect is dat je hart- en longfunctie zwaarder belast wordt, het energieverbruik toeneemt terwijl je je gewrichten ontziet omdat je met de poles loopt maar de ervaren zwaarte van de training niet toeneemt. Je kon je opgeven voor een vervolgcursus a 99 euro en de kosten van de poles zaten rond de 70-100 euro. Het is dus zaak om je serieus voor te nemen om inderdaad een regelmatige loper te worden, niet alleen omdat het goed voor je is, maar ook omdat je er zoveel kosten aan gehad hebt.

En dat gaan we dus ernstig overwegen en in ieder geval voorlopig uitstellen tot na de vastelaovend.

de sauna (mensen)

De sauna. Met oudste dochter een dag naar de sauna, we hadden een arrangementje geboekt vanwege twee verjaardagen. We werden ontvangen met koffie en gebak en een mevrouw kwam ons het programma van de dag vertellen. We mochten vrij gebruik maken van alle sauna-faciliteiten en de extra programma-onderdelen stonden op een tijdschema dat ze ons meegaf.

Dochter is een echte saunaganger, ze gaat zelfs zitten lezen in het zweethok en nadat ze heeft staan uitdampen buiten gaat ze spoelen met koel water om daarna kopje onder te gaan in het ijskoude dompelbad. Ik blijf al bijna dood als ik ernaar kijk. Meezweten oke, maar dat koelen…., heel voorzichtig met zo’n heel klein piezelstraaltje, eerst de benen, dan de armen, dan eens langs het gezicht en ojee als er iemand het lef heeft om vanuit de koude douche water op mij te knoeien. Ik kan er niets aan doen, maar dan ontsnapt er automatisch een beroerde opmerking.

Na de eerste sauna-gang waren we aan de beurt voor een cacao-pakking. We zouden worden opgehaald vanuit de rustruimte bovenaan de trap. In die rustruimte staan ligstoelen en bedden, het is er zo stil, je hoort er zelfs geen rustige achtergrondmuziek. Oudste dochter beklom met gemak een rustbank, cq speeltuintoestel, er zaten anathomische vormen in waardoor het mij wat meer moeite kostte om er op een fatsoenlijke manier in te komen. Eenmaal geland verzuchtte ik ” ben benieuwd hoe ik hier weer uit kom”. En dat is het enige wat er gezegd werd maar het was genoeg om een oude brombeer te wekken, hij veerde omhoog uit z’n ligstoel en bulderde door de ruimte dat het een rustkamer was, dat er niet gepraat mocht worden en dat hij lag te slapen @!#~*%!!!!! OEPS!! Met mijn hand op mijn hart heb ik tegen de man gezegd dat ik het heeeeeeel vervelend voor hem vond en dat ik het nooooooooit meer zou doen. Het is dat we geen broek aanhadden anders hadden we er vast in gepiest. Ik heb in m’n handdoek zitten bijten ( gelukkig zit m’n gebit goed vast) en oudste dochter is van ellende de trap afgegaan waar ze als een gek heeft staan hikken van de lach.

Enfin we hebben ons verder rustig gehouden totdat de mevrouw ons kwam halen en toen die hardop zei dat we meekonden komen veerde er in mijn ooghoeken weer die brombeer op maar bij het zien van de witte bedrijfskleding hield hij zich in.

De cacaopakking bestaat uit een papje van gemalen ruwe cacaobonen vermengd met water en goddelijk geurend naar chocolade. Je wordt ermee ingesmeerd, daarna ingepakt in plastic en dan gaat er nog eens een verwarmingsdeken overheen, het schijn heel goed te zijn voor van alles en nog wat maar ik voelde me toch echt net een truffel.

Na weer een rondje sauna was het de beurt voor een kruiden-hydrojetbad. We kozen voor jenerverbes, ook weer goed voor van alles en nog wat en nadat de mevrouw ons uitgelegd had wat het bad allemaal voor snufjes in huis had begon de pret. Er zat een paneeltje met allemaal toetsjes aan het bad en bij het ene begon het water te bubbelen, bij het andere begon het te bruisen, je kon ook nog eens met diverse kleuren verlichting werken, je had nekstralen, voetstralen en een heerlijk nekkussentje. De baden echter waren zo groot voor twee mensen van allebei goed anderhalve meter dat we geregeld kopje onder gingen omdat we nergens steun konden vinden, maar ontspannend was het wel. Weer een saunagangetje later was het onderdeel handpakking aan de beurt, er wordt veel handcreme op je handen gesmeerd waarna je je handen doopt in de hete parafine, daar gaat plastic overheen en een grote washand en dan mag je twintig minuten gaan liggen in die rustruimte van die brombeer. Hij was er gelukkig niet en nadat we ons met kunst en vliegwerk enigszins zedelijk op een bed hadden gevleid, we hadden geen handen ter beschikking om de badjas te ordenen, hebben we wederom heerlijk liggen knorren. Met een zacht en glanzend huidje zijn we toen gaan genieten van een heerlijke salade en een glaasje wijn en met een vuile blik richting brombeer zijn we tevreden en voldaan huiswaarts gekeerd.

maandagmorgen

Afgelopen maandag moest ik aan m’n moeder denken. Ik stopte de was in de wasmachine, en een reeds schone was in de droger. Het was koud in de garage en ik maakte dat ik weer binnen kwam in de warmte van het hele huis. (vroeger)Mijn moeder riep mij of een van de andere twee kinderen s’maandagsmorgen om zes uur uit bed. Ik had daar een hekel aan, maar als je aan de beurt was, was je aan de beurt. Je moest dan samen met haar een loodzware, gloeiendhete wasketel naar de schuur dragen. Die ketel had de hele nacht op het fornuis gestaan, nadat de was eerst een dag in de soda had staan weken. In de zomer was het oervervelend om die gloeiende kachel in de keuken te hebben staan, in de winter was dat wel prettig.

Enfin, we droegen die ketel dan de keuken uit, het stoepje af en de schuur binnen. Daar moest je dan even rusten met de ketel geleund tegen de rand van de wasmachine. Dat was een houten kuip met ribbels aan de binnenkant en een motortje eronder. De inhoud van de ketel ging dan over de rand de machine in, een spannend moment want als je niet oplette liep je geheid een brandblaar op. Mam zwingelde dan aan een hendel waaraan een riem zat die de motor op gang bracht, daarna draaide de klok beurtelings rechtsom of linksom en voerde de was langs de ribbels.

Voordat ze die machine had moest ze handmatig de was over het wasbord schoonschuren dus deze elektrieke machine was al een hele vooruitgang en niet iedereen in de straat had zo’n ding. Naast de wasmachine stonden twee grote wasketels met (iets) verwarmd water, als de was een tijdje gedraaid had werd het wasgoed met een houten grijper uit het water gevist, door de wringer, (die er de eerste jaren ook niet was), gehaald en handmatig werd de was dan opgespoeld. Eerst de witte was, dan de lichtbonte, de donkerbonte en tot slot de koelpungel van vader.

In de winter was het spoelwater al gauw afgekoeld en dan ging ze toch gewoon door met spoelen, geen wonder dat ze op latere leeftijd reuma had. In de zomer hing de was buiten te drogen, in de winter hing het huis vol.

Met het laatste restje sop werd dan ook nog eens de stoep geschrobt en als de was droog was, volgde de strijk met de ijzers die op het fornuis of op de gaspitten verwarmd werden. Ze maakte een vinger nat die dan siste als ze de plaat van het ijzer aanraakte om de temperatuur te testen. Doodeng vond ik dat altijd. Ze streek de was op de keukentafel waarop ze een molton had gelegd en het rook dan heerlijk fris door het hele huis.

Het gesteven goed werd ingevocht en alles waar een gaatje in zat of een knoopje eraf werd aan de kant gelegd en dat werd dezelfde dag nog gerepareerd. Ze was kapotmoe op die eerste twee dagen van de week. En onderwijl dat ik mijn was stond te strijken met een supersonische strijkinstallatie in mijn warme huis bedacht ik dat ik al heel wat “tijden” heb meegemaakt en dat de nostalgie van dit verhaal het niet haalt tegen het comfort en gemak waarmee ik mijn huishouden mag voeren.