baby enzo

Als as oma heb ik al heel wat bijgeleerd de laatste tijd.

Allereerst is het heel erg fijn dat de kunde van vroedvrouwen zoveel groter is dan 35 jaar geleden. Ze zien via echo's het kindje en kunnen meten en weten. Tot op de dag nauwkeurig kunnen ze bepalen wanneer hij of zij geboren gaat worden. Ze kunnen zien hoe de diverse organen zich ontwikkelen, ze kunnen het geslacht zien, ze kunnen zelfs de vingertjes en de tenen tellen.

Een wandeling door een babywinkel leerde me dat een kinderwagen tegenwoordig niet alleen vreselijk duur is/kan zijn, maar ook dat je er van alles mee kunt. Van wagen naar bugy, de maxi-cosy kan erop gezet worden, je klapt hem met xc3xa9xc3xa9n handbeweging in en als je de duwstang andersom gebruikt kun je zonder problemen over het ruigste terrein wandelen. Bedjes en matrasjes moeten voldoen aan allerlei eisen, je kunt ook nog een aerosleep over het matrasje doen dan blijft adem halen onder alle omstandigheden mogelijk. Een box is een designmeubelstuk met wielen. Een kinderstoel groeit mee en kan later weer gebruikt worden als speeltoestel of als tafeltje en stoeltje. Kleertjes zijn er in alle mogelijke soorten en de prijsklassen gaan tot ongekende hoogtes. Knuffels en speelgoed zijn vaak zo mooi en zo veelzijdig te gebruiken. Ik kijk mijn ogen uit in die winkel.

Ouders moeten kindjes die nog niet geboren zijn al aanmelden op een kinderdagverblijf voor het geval dat ze daar gebruik van willen maken.

Kraamhulp vraag je ook ver van te voren aan.

Het is net alsof het allemaal meer en anders is dan vroeger, maar de zorg en het verheugen op dat nieuwe mensje is van alle tijden.

Maria Oomkes/ Sheherazade

Ondanks dat ik al heel lang abonnee ben op het blad Libelle was ik dat nog niet of nauwelijks in de tijd dat Sheherazade iedere week een collum schreef voor het blad. Ze kwam in mijn herinnering toen ik de boekenkast ordende. Allereerst was er het boekje waarin "Maartje" een hoofdrol speelde. Ik kreeg het boekje toegestuurd door mijn oudste schoonzus die het in haar kast had staan en het "doneerde" aan ons nadat wij onze Maartje haden gekregen.

Op ontroerende wijze beschrijft Maria Oomkens de geschiedenis van een gelukkig gezin: vader, moeder, twee zoontjes en een dochtertje. Dan sterft de jonge vader – een tragische gebeurtenis voor de achterblijvers. Hun wereldje lijkt in te storten. Tussen moeder en de zesjarige Maartje groeit een heel bijzondere band. Ze zijn nu sxc3¡men hoofd van het gezin en bovendien zijn ze twee vrouwen die van een en dezelfde man hielden. In de jaren die volgen, is er voor de jonge weduwe geen tijd voor tranen. Ze moxc3xa9t vooruit. Omdat er geen geld is, gaat ze kamers verhuren. Liefde, tederheid en een groot gevoel voor humor helpen hen de eindjes aan elkaar te knopen. Dan komt er een nieuwe man in hun leven. De zorgen worden minder, maar de spanningen groter. Want het valt niet mee om een nieuwe vader te accepteren als je zoveel van de oude hield.  

Ik heb het boekje destijds gelezen, het is geschreven in de tijd van mijn jeugd. Het past totaal niet bij het tijdsbeeld van nu, maar de liefde van ouders voor hun kind en omgekeerd is tijdloos.

Later las ik "bidden in een theedoek". Ook een boek dat past binnen een bepaald tijdsbeeld, maar dat vrouwen zoals ik die opgroeiden in de "sixties" de haren ten bergen deed rijzen. Wat nou, klaar staan voor man en kinderen?! En wij dan met onze emancipatiedrang? Nu achteraf gezien past dit beeld perfect bij de vrouwen van het geheime tijdschrift.

Toeval bestaat niet zegt vriendin L., maar voor mij was het wel heel toevallig dat uitgerekend mijn Maartje een tijdje verkering kreeg met de kleinzoon van  "Sheherazade". ik denk niet dat Miep ( zoals ze werkelijk heette) dat als een wonder had beschouwd, ze wist dat het leven zijn gangetje ging en dat alles op zijn plek zou vallen…

Leerling

Als ik mijn boodschappen allemaal op de band heb gelegd kijk ik naar het meisje achter de kassa. Ze heeft een vuurrood hoofd, zweetdruppeltjes op haar neus en een wanhopige blik in de ogen. Ze is waarschijnlijk pas nieuw in dit baantje. Met een schichtig gebaar kijkt ze achterom naar haar collega die echter druk bezig is. De klant die op dat moment aan de beurt is kijkt boos. Om niet te zeggen zeer boos. Wat ik ervan mee krijg is dat het meisje een foutje heeft gemaakt en dat ze de mevrouw vijf eurocenten te weinig heeft terug betaald. De mevrouw staat op haar strepen en EIST die vijf centen NU terug want ze heeft ook nog eens heel veel haast. Het meisje weet echter niet hoe ze die kassa kan openen zonder dat ze opnieuw boodschappen heeft ingescand en heeft daar hulp bij nodig. Ik zie de bui al hangen en geef de mevrouw die vijf centen met de mededeling dat ik het wel terug zal krijgen van het meisje.Met een ietwat nors gebaar neemt de mevrouw de munt van me aan en loopt gehaast de winkel uit. Het meisje stamelt iets wat ik niet kan verstaan. Ik zie dat ze een zwarte veeg onder haar ogen heeft en geef haar mijn spiegeltje zodat ze het kan wegvegen. Dankbaar veegt ze haar gezicht schoon, geeft me het spiegeltje terug en scant mijn boodschappen. Voordat ze het zou kunnen vergeten zeg ik dat ik ook graag de zegeltjes wil en geef haar mijn bonuskaart. Nadat ik betaald heb vraag ik haar om de kassabon en ze stamelt een excuus omdat ze vergeten was die aan me te geven.

Als ik de winkel uitloop denk ik aan die vijf eurocenten en bedenk dat ze die maar moet houden, misschien is het net genoeg om een kloppende kassa af te leveren aan het eind van haar dienst die niet zo soepeltjes liep.

Het gaat goed

Het is van alle dagen dat het je gebeurd dat je iemand tegen komt en dat je een uur later afscheid neemt. Intussen heb je je boodschappentas al van de ene naar de andere hand genomen, heeft hij tussen je voeten gestaan en denk je af en toe aan de gekoelde waren die er tussen zitten.

Maar deze mevrouw had ik al zo lang niet meer gezien en ik schrok van haar verhaal. Ze was negen jaar geleden verhuisd naar een appartement in mijn dorp, maar voordat de laatste verhuisdoos arriveerde in het pand stierf haar man. Helemaal alleen kwam ze naar het voor haar onbekende dorp. Maar ze was inmiddels goed gewend en had ook vrienden en kennissen genoeg. Daarna begon het gesukkel met haar gezondheid. Haar rechterheup was onherstelbaar beschadigd en ze zat dus in een scoot-mobile, maar wel een blinkende zilverkleurige grapte ze er achter aan. Die beschadiging had ze opgelopen toen ze als kind de kelder ingebazen werd door de luchtdruk van een bom. Een paar maanden geleden dacht ze dat haar tv stuk was, ze zag alleen maar vlekken en strepen op dat ding. Bleek dat ze scheurtjes had in haar hoornvliezen, ze zou langzaamaan blind worden. “Tja, dat krijg je allemaal gratis erbij in het leven”. Ze hoopte dat ze haar zicht met wat optische hulpmiddelen toch nog een tijdlang zou kunnen behouden. Haar kinderen woonden een eind verder op in het land, maar haar zoon kwam al negen jaar lang iedere week even bij haar langs vertelde ze met ontroerde trots.

En vandaag antwoordde ze op mijn vraag hoe het met haar ging: “goed”!

gedicht

VOGEL

Als ik weg wil

word ik soms een vogel

dan ga ik op mijn tenen staan

en vlieg ik heel ver hier vandaan.

Over de huizen en het bos.

Op eigen wieken, helemaal los,

over de puntige bergen.

En de diepe zee;

Als je wilt mag je mee.

Voel de wind langs je oren,

voel de wind langs je haar.

Hij blaast.

Alle gedachten uit je hoofd

Anders ben je veel te zwaar…

Theo Olthuis uit Een lampje voor de nacht.

Dit gedicht las ik in Flow nr 5. Een mooi blad met kleine cadeautjes zoals een schriftje met prachtig papier,mooie sjablonen en natuurlijk mooie artikelen om te lezen.Je kunt ook naar hun website gaan en daar rondstruinen want er is van alles te zien, te lezen en te downloaden