In Cambodja viel het op dat er maar heel weinig oude mensen waren. Bijna geen opa’s en oma’s. Ook weinig mensen van mijn leeftijd. De Khmer Rouge is daar de verantwoordelijke voor.
Als er al eens mensen van mijn leeftijd waren, vooral als het vrouwen waren dan was het alsof ze hun verhaal wilden vertellen.Misschien kwam het ook wel omdat ik achter ieder gezicht een verhaal verwachtte, maar er was altijd sprake van een bepaalde chemie.Zo zaten we op een dag weer eens in een lokale bus toen er een vrouw instapte die in het voorbijgaan me intens aankeek en me in een arm kneep. Ze ging een eindje verderop zitten en het was alsof haar verhaal in de lucht bleef hangen. Haar on-vertelde verhaal zonder woorden die ik kon verstaan. Enige tijd later stapte ze weer uit en in het voorbijgaan kreeg ik weer een glimlach en een nieuw kneepje in mijn arm. Ik heb naar haar gezwaaid en ze zwaaide terug. Ik heb geen foto van haar maar als ik de gave van het portret tekenen beheerste zou ik haar zomaar kunnen uitbeelden.
taal zonder woorden
4
Ellabellablog 