Een dag met een gouden randje.
Bij een min of meer toevallige ontmoeting vertelden buurvrouw en haar vriendin dat ze heel graag een keer naar Rembrandt de musical wilden gaan. Mijn vriendin en ik hadden dat plan ook al een tijdje op stapel liggen en na wat overleg heen en weer werd een datum geprikt.
En zo vertrokken we zaterdag jl om half acht ‘s morgens naar Amsterdam. Weinig verkeer op de wegen dus om half tien parkeerden we in de Arena om daar van het mannetje in het parkeerhuisje te horen dat de metro naar Amsterdam centrum wegens werkzaamheden niet reed die dag. Dus vervolgden we onze weg langs allerlei bouwwerkzaamheden en we troffen een vriendelijke buschauffeur die ons liet uitstappen bij het eerstvolgende metrostation, ook al was daar geen officiële halte. Met een knipoog en een zwaai namen we afscheid waarmee de vriendelijke trend van die dag gezet was.
Omdat we te vroeg bij Carré waren en daar geen koffie konden drinken gingen we op zoek naar een terrasje, maar ook daar was het blijkbaar nog te vroeg voor. Uiteindelijk zijn we de eerste de beste gelegenheid naar binnen gestapt, of eigenlijk werden we door de heren in livrei vriendelijk naar binnen geloodst. We dronken koffie in het Amstelhotel!! We zaten misschien wel op de stoel waar Robbie Williams of Mick Jagger gezeten hadden! De koffie werd geserveerd met een zilveren schaaltje vol koekjes ( hebben we helemaal leeg gegeten), we zaten er als een clubje meisjes op schoolreisje, helemaal verrukt van de omgeving en de deftigheid. De rekening werd ook op een zilveren schaaltje gebracht en in eerste instantie durfde niemand te kijken. De prijs viel alleszins mee en we hadden er zelfs meer voor betaald om die verrukking te mogen beleven.
Daarna volgde de rondleiding door Carré. De gids was een jonge man die met liefde vertelde over de ontstaansgeschiedenis, over het circus, over de recente verbouwingen. Van de kelder tot de nok, van de directeursverblijven tot de horeca-hoekjes, we kregen alles te zien en mochten achter de coulissen, maar ook op het podium staan. Vanwege de matinee van die middag waren er technische check-ups gaande en zo gebeurde het dat we in the spotlights stonden. De gids maande ons om de gelegenheid te baat te nemen en even een performance te geven. Het was geen heuse aria, maar ik heb even m’n stembanden getest en een buiging voor mijn denkbeeldige publiek gemaakt.
Na een kleine wandeling en een lekkere lunch zochten we onze plaats op in theater, we zaten in een heuse loge, vlak naast de koninklijke, in ieder geval op dezelfde hoogte. Er konden 12 mensen zitten en we zaten er met zes. Gelegenheid genoeg om na de pauze toch maar van plaats te wisselen omdat de beenruimte op de eerste rij toch een beetje krap was.
De musical begon stipt op tijd met een adembenemende opening. Op het toneeldoek verschenen zelfportretten van Rembrandt terwijl op de achtergrond een zwevende dame het verhaal over Rembrandts leven zong. De zaal was meteen stil. Aanvankelijk kwam de musical wat traag op gang en ik vreesde dat het een lange middag zou worden. Maar gaandeweg kwam de vaart erin, Rembrandt werd beroemd, Rembrandt werd verliefd, Rembrandt durfde het aan om zijn eigen weg te blijven volgen en toen kwam het moment dat Saskia zijn eerste vrouw stierf. De afscheidscéne, het afscheidslied, de prachtige verbeelding van het moment dat ze wegliep in de dood. Ze liep, schreed, gekleed in een wit gewaad, een fel licht tegemoet, het was zo mooi, het was zo ontroerend prachtig.
Na de pauze vertelde het verhaal verder over Rembrandt die verteerd werd door verdriet en die daardoor ander werk leverde. Hij werd omringd door profiteurs, hij moest zijn huis uit, maar hij ontmoette zijn tweede liefde Hendrickje Stoffels die de kleur terugbracht in zijn leven en zijn werk. De pest werd prachtig neergezet door zwart geklede wazige figuren die met doodskisten over het podium schuifelden, Hendrickje moest gaan, Titus zijn zoon moest gaan en Henk Poort, die Rembrandt speelde, ontroerde me alweer met zijn zang en zijn acteertalent. Ik heb m’n handen blauw geklapt maar dat drukte maar half zoveel waardering uit dan dat ik had willen uitdrukken.
Enigszins onder de indruk van hetgeen we die dag tot dan toe beleefd hadden zijn we verder gegaan en werden al gauw weer opgeslokt door het zinderende Amsterdam waar we ons wel/niet toerist onder de toeristen voelden. Bij het restaurant van Kerkwijk op de Nes hebben we die prachtige dag afgesloten met lekker eten, drinken, en evaluerend elkaar beloofd dat we zo’n dag vast en zeker nog eens over zouden doen.
Ellabellablog 