weer thuis

Een van de leuke zaken die bij reizen horen is het thuis komen. Welliswaar meestal met gemengde gevoelens, enerzijds heel blij met het weerzien andere zijds met heimwee naar die totaal andere wereld waar je een tijdje hebt mogen rondkijken.

Cambodja was een totaal nieuwe ervaring. Ik ben nog nooit in een land geweest met zo’n “open” wond. Het land en de mensen zijn aan het overleven en zo hier en daar zie je de hoop groeien en durven mensen het aan om met goede nieuwe initiatieven te komen. Er wordt hard gewerkt maar Jan met de Pet moet toch weer het hards zijn of haar best doen. De start van onze reis in de stad Shihannoekville was geen goede keus. Het staat er bol van het opkomende toerisme met in zijn kielzog bedelarij en criminaliteit ( is niet uit te vlakken denk ik). De goedgemeende waarschuwingen tegen straatroof en bedrog hadden zijn impact op mij en het heeft even geduurd voor dat ik verder kon kijken dan mijn neus lang was. In de rest van onze reis door dit land heb ik alleen maar genoten, me verwonderd, me afgevraagd hoe sommige zaken konden bestaan en heb ik met twee handen tegelijk terug gezwaaid naar de mensen die ons zo enthousiast begroetten

Battambang 1

Gisteren zaten op deze computerplek twee Amerikaanse heren, ze waren hier om een plan te ontwikkelen om de Cambodjaan te leren omgaan met zijn afval. Daar zullen ze nog heel wat werk aan hebben. Er wordt wel al wat gerecyceld je ziet s’avonds wel eens een moeder met een kind door de bakken schuimen op zoek naar plastic. Het is te hopen dat ze in ieder geval wat geld vangen voor al hun werk.

Vandaag zijn we het platteland opgegaan met Sam de tuktukmeneer. Hij bracht ons bij de enige wijnboer in Cambodja, er stonden heel wat wijnstokken in de grond en hij had ook een mooie installatie. We krijgen uiteraard een glaasje om te proberen en helaas….beetje te azijnerig voor mijn smaak.

We gingen verder met Sam naar een tempel midden in het landschap, 385 onregelmatige treden naar boven, dus ik ben beneden blijven wachten. Samen met Sam dronk ik een cola en knoopte een gesprekje aan, voor zover zijn zelfgeleerde Engels dat toeliet. Hij was 35 jaar, had een zoon van 6 jaar en een vaif. " Een vaif Sam"?, " yes you know merry" !!! Oh, zijn wife, ze woonden bij een vriend, konden het niet betalen om ergens alleen te wonen, al zijn geld zat in de oude tuktuk. Zijn moeder was gedood door de Khmer Rouge toen hij 4 jaar oud was, hij had alleen nog maar een foto. Zijn vader woonde in Amerika maar hij wist niet waar.

Een Cambodjaanse vrouw die ons gesprek volgde kwam erbij, ook zij had zichzelf Engels geleerd, ze werkte als een wait en ook dat duurde even voordat ik begreep dat ze waitres bedoelde en ze leerde iedere dag bij. Ze woonde onderaan de heuvel in een van die kleine huisjes met haar kinderen. Ze was 39 jaar en zag er veel ouder uit. Er was niemand meer over van het gezin dat ze vormden toen de Khmer rouge in 1975 de macht greep.

De volgende stop was een andere tempel bij de grotten waar zo’n 2000 mensen gedood zijn, ze werden soms met gebonden handen en voeten van de rotsen gegooid. We kregen nog meer beschrijvingen van de martelmanieren maar die zal ik niet allemaal gaan opschrijven.

Onderweg hebben we weer heel wat glimlachen en hallo’s ontvangen. De paar mensen, met name de vrouwen, van mijn eigen leeftijd willen me altijd even aanraken, het is soms alsof er een soort van bondgenoodschap is, alleen kan ik dat niet echt rijmen, die weldoorvoede westerse vrouw die nog nooit iets heeft meegemaakt in haar leven als je het moet vergelijken met de mensen hier…..

kampong luong

Kampon Luong, een drijvend dorp. Het is jammer dat ik nog geen foto’s kan laten zien, het was zo bijzonder. Bij aankomst in dat dorp waren we een bezienswaardigheid, overal hoorde je hello, hello en toen de schoenen uit moesten omdat we door dat smerige water naar een boot moesten waden was de hilariteit compleet. Liep ik daar in mijn smerige witte broek de pijpen opgerold en met wat duwen trekken en glibberen lukte het me ook nog om aan boord van het bootje te komen. De eerste huizen stonden nog op palen maar al gauw zag je dat de huizen gebouwd waren op rompen van boten, op vlotten of holle vaten. Het waren echte huizen, er waren winkels, werkplaatsen, een school, een gezondheidscentrum, een kerk. Ze hielden varkens en kippen in hokken op het water. Overal woonden ook honden op de boten. Je zag vrouwen bezig met het eten, alles spoelde ze " schoon" in het water waarin ook al hun rotsooi verdween. Overal werd er geroepen, we voelden ons net de koningin met allemaal dat gezwaai, soms zag je ook een bewoner die niet gediend was van de pottekijkerij en daar kan ik me ook wel wat bij voorstellen. Ik wil het wel eens zien over een jaar of vijf want het dorpje is nog redelijk onondekt. Ik ervaar dit land zowieso al als smerig qua rotsooi overal, dochter beziet dat anders. Maar daar waar we weer van boord gingen was het werkelijk vies, het was even doorbijten….

Maar het was echt een bijzondere trip.

Battambang

We zijn al meer dan een week op reis. Vorige week zaterdag begonnen in Bangkok en vandaag zitten we in Battambang. Eerst hadden we deze stad willen overslaan vanwege het grote " toeristische" gehalte, maar gelukkig hebben we wel gekozen voor deze plek en meteen maar voor drie nachten op een rij. Het valt ook reuze mee met de toeristen, zo nu en dan zie je een westerling en het zal straks in Siem Reap wel echt toeristisch worden. We willen even op adem komen na al die kilometers die we afgelegd hebben. Na Shihannoukville zijn we doorgereisd naar Kampot een rustig plaatsje met veel vergane Franse glorie maar een verademing na het opdringerige schreeuwerige Shihanouk. De reis met een volgepropte mini-van was een avontuur. de chauffeur was voorzichtig genoeg, alleen de wegen waren af en toe licht niet-begaanbaar. Een Frans stel heeft de hele reis van 2,5 uur een gezicht vol oorlog gehad. Dochter en ik zaten op de voorbank naast de man en waren blij dat hij zijn armen niet veel hoefde te bewegen….beetje veel oud zweet. We logeerden in een guesthouse van een Nederlandse vrouw en haar Engelse vriend. Een mooie plek, misschien hadden we er wel langer willen blijven, maar we hebben niet zoveel tijd voor dit land. De volgende busreis ging naar Phnom Penn. Ongeveer 5 uur hobbelknobbel door het mooiste landschap. Prachtige jong-groene rijstvelden. Mooie dorpjes, redelijk goede weg. Ik heb de oorwatjes moeten gebruiken omdat we vooraan in die bus iedere claxon ( en dat zijn er veel) van dichtbij meemaakten. We waren mee van de enige westerlingen in die bus.

In Phnom Penn hebben we in anderhalve dag heeeeeel veel gezien. We maakten kennis met Rong een tuktukchauffeur die ons de high-lights heeft laten zien. Onder andere de Killingfields en de Tuol Sleng gevangenis wat nu een museum is.

Ik zou een uur kunnen doorschrijven over die dag.

Via een klein plaatsje, Persat, waar we een nacht waren en waar we naar Kampong Luong gingen, een floating village met ongelooflijke toestanden, zijn we vandaag verder gereisd naar Battambang en de eerste indruk van deze stad is ( mede door Sam de tuktukmeneer) een hele goede.

De mensen in Cambodja zijn heel vriendelijk, ze zijn heel verrast als je ze gedag zegt in hun taal, ze zijn wel nieuwsgierig voor zover ze Engels spreken en het durven om je te vragen waar je vandaag komt en wat je komt doen. Het is een land met diepe wonden, zonder veel oude mensen, met hoop, maar nog maar net in ontwikkeling ook al staat het te boek als een van de opkomende economien, er is nog heel veel te doen.

eerste dag cambodja

de eerste dag in Cambodja is er een van heel veel indrukken. Het begon al aan de grens waar we om half zeven stonden te wachten in de regen totdat de grens open zou gaan om zeven uur. Aan beide zijden van de grens hoopten de mensen zich op, vooral aan de Cambodjaanse kant, waar men achter het tuindraad geplakt stond. Toen het dan zover was moesten we eerst langs de " dokter". Een jonge man, waarvan we dachten dat hij bij de busmaatschappij hoorde, hielp ons daarbij. Er  moest een heel formulier ingevuld worden en intussen zagen we de dokter bij mensen de temperatuur opnemen in hun oren. Dochter en ik zien er te gezond uit want hij sloeg ons over.
Daarna ging die jongeman met ons paspoort verder voor het visum, we werden er op een gegeven moment weer bij geroepen want de officier nam een foto van ons die digitaal werd opgeslagen.En alles kostte geld, de gezondheidstest, het visum, maar ook de hulp van die jonge man. Later moesten we zijn broer ook weer betalen want die reed ons naar het busstation.
Geen leuk begin van deze dag, alles had een bepaalde mate van grimmigheid.
Net zijn we naar het strand geweest waar we aan ons dagboek wilden werken op een terras met uitzicht op de zee.. Maar nee, dat uitzicht werd telkens geblokkeerd door verkopers, bedelaars en kinderen: " Madam open your hart and your wallet".
De eigenaar van de bar kwam erbij zitten en vertelde dat we erg moesten opletten op onze spullen, hij vertelde ook dat de jonge lui die er rondliepen met hun waren rijker waren dan de meest gestudeerde Cambodjaan, dus waarom zou een mens naar school gaan?
Enfin, een vreemd land we zijn benieuwd naar de rest van het verhaal…

bangkok

Alsof we nooit zijn weggeweest, zo vertrouwd voelt Bangkok. We hebben gisteren gereisd met de tuktuk, met de metro en met de luchttrein en we hebben alweer heel wat gezien. Twee leuke markten en gelukkig niet te veel gekocht want tenslotte moeten we de boel nog heel Cambodja door meeslepen. We hebben verrukkelijk gegeten bij een Indiaas restaurant en gisteravond het tumult van Khaosanroad bekeken. Vandaag gaan we weg uit dit vreselijk luxe hotel ( Eastin hotel makasan bangkok) en vanavond zullen we wel heel anders slapen en wellicht of wel zeer waarschijnlijk zal daar geen internet op de kamer zijn dus tot over een tijdje maar weer.

het is zover, of is het zo ver…

maanden geleden kochten dochter en ik een ticket Thailand-Cambodja, maanden van lezen, kijken, praten en verheugen volgden. En nu is het zover ik mag in het kielzog van de jeugd meegenieten van het zien en beleven van een nog niet bezocht land.

Tot over een tijdje!!