mensen

Iedere morgen zat oma al klaar in de ontbijtzaal van het hotel, ze was alleen, maar zorgde ervoor dat er twee tafels aan elkaar geschoven werden want ze verwachtte de rest van haar familie.Die liet meestal niet lang op zich wachten, haar zoon of schoonzoon kwam als eerste de zaal binnen, gevolgd door twee zoontjes, de oudste van die twee was een jongen met down, een slank type die genietend rondkeek op zoek naar oma. En als hij haar dan gevonden had vloog hij ernaar toe en werd ze uitbundig geknuffeld en begroet, ze waren allebei blij elkaar weer te zien. De rest van het gezin, moeder en een dochter, het oudste kind van het gezin, volgden altijd wat later, vooral het meisje besteedde veel aandacht aan haar uiterlijk, de nieuwste bling-bling in haar haar, in haar kleding tot zelfs aan haar schoenen toe had ze omhangen.Nadat ieder met een dienblad langs het ontbijtbuffet gelopen was en zijn of haar ontbijtje bij elkaar gezocht had volgde het ritueel van die familie en dat hield in dat de vader voor iedereen aan het smeren ging, met veel geduld en liefde smeerde hij de ene boterham na de andere. Het zusje zat bijna altijd naast het broertje met down en hielp hem als dat nodig was, maar de jongen was vrij zelfstandig, dus meestal bleef het bij de kusjes die ze hem geregeld, haast achteloos, maar heel liefdevol op z’n hoofd of wangen drukte. De warmte straalde je tegemoet als je naar die tafel keek.En dan vielen de tegenstellingen extra op, zoals het duitse echtpaar dat ook enkele ochtenden op hetzelfde tijdstip aanwezig was. Zij had een gezicht als een zure pruim ik stelde me voor dat het iedere morgen schrikken was als ze in de spiegel keek. Ze zaten de eerste dag naast ons aan een tafel en bij alles wat ze op haar brood legde hoorde ik haar zeggen dat er kein geschmak aan het eten zat. Kein geschmak aan het brood, kein geschmak aan het beleg. Maar ze hadden toch diverse borden volgeladen met brood en beleg op hun tafeltje staan. Blijkbaar was het ongenoegen over het eten de reden dat ze tussendoor toch weer samen naar het ontbijtbuffet liepen om nieuwe voorraad te halen zonder dat ze een jas of een tas achterlieten ten teken dat ze verder wilden eten en dus waren ze zeer verbaasd toen de boel leeggeruimd was bij terugkomst. Hij foeterde dat ze zelfs zijn brxc3xb6dchen hadden weggehaald. Ach ja, dacht ik, er zat toch kein geschmak aan….

in memoriam

De zon verdween af en toe achter een kleine wolk toen men rond de witte lijkkist verzameld stond. De kist was bedekt met 150 rode rozen, het zag er sjiek uit en op de linten stond dat het een laatste groet was van broers en zussen. Ze namen afscheid van een zus die altijd een zorgenkind geweest was. Het was een triest moment, maar het was alsof de zon probeerde om er toch ook een gouden randje langs te laten schijnen. Het was een afscheid met gemende gevoelens, enerzijds pijn en verdriet anderzijds een opluchting. De opluchting bestond ook uit gemengde gevoelens, men was blij dat een mens uit haar lijden verlost was en men was blij dat voor de familie een grote zorg wegviel. Een schoonzus had in het begin van de kerkdienst het volgende voorgelezen:

Ze was meer nog dan andere mensen een uniek en enig mens. Ze was het indringende middelpunt van een gezin. Vragend, veeleisend. Ze had veel liefde en aandacht nodig, het geduld om haar dat te kunnen geven raakte soms op, een ieder zocht daarin zijn of haar eigen weg. Er was veel onwetendheid, er was veel onbegrip. Het was vaak zoeken naar de speld in die hooiberg van zorg. Haar onvermogen om te kunnen leven zoals ze zou willen. Haar hunkering naar een leven zoals ze dat bij anderen zag. Het maakte haar soms tot een ontoegankelijk, moeilijk, maar o, zo breekbaar mens. Zij en met haar de velen die zich om haar bekommerd hebben zorgen voor een onuitwisbare herinnering aan, de zus, de schoonzus, de tante en de nicht die ze voor ons is geweest.

Aan de traditionele koffietafel kwamen de verhalen los. Het is jammer dat die bijeenkomsten soms de enige zijn waarop een familie elkaar weer eens ziet. En er worden afspraken gemaakt om elkaar vaker te zullen ontmoeten, maar op het moment dat ze gemaakt worden weet je al dat het er waarschijnlijk niet van zal komen. Dat neemt niet weg dat er een familiegevoel rondwaarde op de dag dat de zus naar haar laatste rustplaats gedragen werd en ondanks dat de overledene haar rust gegund is hoopt men toch dat ze aanwezig zal blijven als bindende factor voor de familie.

Leef de film

Oudste dochter had kaartjes gewonnen voor de voorpremiere van "Leef" geregistreerd door Willem van de Sande Bakhuyzen die een dag voor de echte premiere van de film is overleden aan kanker. Ik kende de man niet, maar tijdens het zien van de film heb ik vaak aan hem gedacht. Het zal een hele vreemde premiere geweest zijn. Voor ons was die vanmorgen in Maastricht, het verhaal gaat over Anna Jongkind een vroedvrouw, ze is het geesteskind van Maria Goos die onder de naam Jongkind collems geschreven heeft. Het verhaal en de titel zijn met elkaar verbonden, de film gaat over leven en het woord LEEF heb ik gelezen in de gebiedende wijs. Er worden prachtige rollen neergezet door Monique Hendrikxs en Peter Blok in de hoofdrollen, maar er zijn ook prachtige bijrollen, bv Tanja Jess als een wanhopige minnares en Petra Laseur als een licht-dementerende vrouw. Het verhaal loopt als een boek en ondanks een eerder gelezen recensie die daar vermelding van maakte heb ik geen last gehad van verwarring brengende flash-backs ik kon het verhaal goed volgen en het is blijven boeien van het begin tot het einde. We hebben gelachen en we hebben gehuild en ik ben weer geraakt door het samenzijn in een zaal vol mensen die op momenten muis-maar dan ook echt muisstil waren. De film heeft me gevolgd vandaag, de karakters hebben me geraakt, de soms voelbare en o zo herkenbare angsten die moeders kunnen hebben, de dramatiek van het leven waar we allemaal mee te maken krijgen en waar we van horen te leren. Het was een bizondere dag en we begonnen die in de bioscoop.

mensen

06-09-05 in de supermarkt. Ze stond bij de koeling samen met een zoontje van zo’n twee-en-een-half jaar en een kinderwagen met daarin een heel klein mooi mensje met een enorme kop haar.De bak onderin de wagen lag vol boodschappen. De moeder had een mooi lief gezichtje met prachtige blauwe ogen die er echter erg moe uitzagen.

Ik wilde een pak yoghurt uit het rek nemen toen het jongetje tegen me zei: “mevrouw, u moet daar wel even weggaan hoor”. Op mijn vraag waarom dan wel antwoordde het manneke dat zijn moeder bezig was met het uitzoeken van een heel erg lekker toetje. De moeder keek me aan en fronste even met haar wenkbrauwen. Ik zei tegen het jongetje, onderwijl zijn moeder aankijkend, dat zij best wel langs mij door kon kijken en toen de moeder dat beaamde had het kind eventjes zijn rust.

Hij bekeek me van onder tot boven toen ik het pak yoghurt uit de koeling pakte en zei: “mevrouw ik vind wel dat u een mooie ketting om heeft ( allemaal kleurtjes) en ook een mooie trui”( rood). Ik zei tegen hem dat het me plezier deed dat hij het zo mooi vond en omdat hij reikte naar m’n ketting ging ik op m’n hurken naast hem zitten zodat hij het even van dichtbij kon bekijken. De moeder bleef staan met de kinderwagen en liet ons onze gang gaan. Ik zei tegen het jongetje dat ik dacht dat hij en zijn moeder ook iets moois bij zich hadden en wees naar de kinderwagen. “Ja”, zei het jongetje: “een heleboel lekkere dingetjes die mama allemaal gaat kopen voor ons”. De moeder schoot in de lach en ik ook natuurlijk want ik had het over zijn broertje of zusje en toen ik dat tegen het manneke zei keek hij me aan alsof hij dacht: “waar heeft die mevrouw het toch over”.

Dat broertje, want dat was het, was heel gewoon voor hem, die lekkere dingetjes had hij niet elke dag.

drie lange bange uren

28-08-05 Ze hadden de hond van de dochters te logeren.Op de tweede dag zou zij s’middags het beest nog even uitlaten in het veld. Het was heerlijk weer, de zon scheen en er waaide een verfrissend briesje. De hond luistert altijd perfect, behalve bij een ontdekt wildspoor en als ze bang is voor andere honden. Ze had het beest, een kruising tussen een whippet en een hazewind aan de lijn, echter geen officiele brede band speciaal voor dit soort honden met zo’n dunne nek, het was een kettingband die dichtslipt als er druk op komt te staan dus eigenlijk ook wel veilig.

Ze kwam een man en een vrouw tegen die zonder honden door het veld liepen, maar dat was niet waar, ineens waren daar twee enorme grote honden die wild en enthousiast op de hond van de dochter afkwamen. Deze trok zich los uit die slipketting en zette het op een lopen en dat kan dat type hond erg goed, de achtervolgers bleven op een gegeven moment staan, maar kwamen ook niet terug hoe hard hun baasjes ook riepen.

Ze zijn er met z’n drieën naartoe gelopen en de stank werd steeds erger, er bleek een zak bedorven vlees te liggen waar beide dieren zich al in gewenteld hadden. Van de hond van de dochter echter geen spoor. De vrouw ging met die stinkende honden huiswaarts en de man en zijzelf begonnen te zoeken. Al hun geroep ten spijt geen teken van leven van de hond, ze dachten dat hij misschien was gaan liggen in het maisveld uit angst, ze dachten dat hij misschien wel naar huis gerend zou zijn helemaal drie dorpen verderop, ze dachten dat hij misschien de weg overgestoken was en in de enorme grootte van de volgende velden verdwenen zou zijn.Wat ze niet hardop uitspraken was de angst voor de verderop gelegen autoweg….

Niemand had een gsm totdat een oudere man, die aan kwam fietsen en de hond ook niet gezien had, wel zo’n ding bij de hand had en ze belde haar man met die ene korte zin dat ze de hond van de dochters kwijt was. Haar man had de hele dag hard gewerkt in de tuin, was bijna klaar met het karwei op het moment dat ze vertrok van huis, maar was er binnen twee minuten op z’n fiets. Ze zochten verder met z’n drieën maar zonder resultaat. Auto’s werden gehaald ( je mag er helemaal niet komen met een auto maar daar trok werkelijk niemand zich iets van aan) en nog een fiets, toen hun buren hoorden van de vermissing kwamen ook zij spontaan in actie en overal in het veld hoorde je roepen en fluiten.

Haar man was al twee keer gaan kijken in het dorp van de dochters maar ook daar geen teken van leven van de hond.Menigeen zat onder het stof en onder de modder, hele bossen en velden waren doorgelopen en doorgeroepen, de stemmen werden steeds schorder en de stemming steeds angstiger.Zij stond op het punt om dan toch maar dat maisveld in te gaan waarin ze de hond in eerste instantie had zien verdwijnen enkele uren eerder toen de gsm ging. De hond was terecht, hij stond thuis voor de poort en was opgevangen door de inmiddels ook al gewaarschuwde buren van de dochters. De opluchting was zo groot dat ze toch maar even dat maisveld ingegaan is om daar eens heel hard te gaan staan huilen.De buren van de dochters hadden hem eten en drinken gegeven en eenmaal weer thuis at het uitgeputte dier nog een hele bak leeg. De dochters hadden het hele verhaal huilend gevolgd vanuit de trein op weg naar huis, ook zij hadden vrienden gemobiliseerd, de een was naar het dorp van de dochters gereden, de ander was naar het dierenasiel gegaan. Ze vertelden dat ze in die volle coupe hun paniek niet onder stoelen of banken hadden gestoken, maar er was werkelijk niemand die een woord tegen hun gezegd had of een vraag gesteld had.

Gelukkig waren anderen wel betrokken en gelukkig is alles goed gekomen.We hebben met z’n allen gezocht naar een dierbaar beest en onderweg menigmaal verzucht hoe verschrikkelijk het wel moet zijn als je een kind mist. Het beest zal voorlopig nog wel erg schichtig zijn, maar volgende week krijgt ie wel een echte brede whippetriem.

schravele

21-08-05 Twee weken geleden, het was nog heel erg warm begon hij aan het graven van een sleuf want in het voorwerk voor de nieuwe tuin zou de pui van de voorgevel geimpregneerd moeten worden gevolgd door het vernieuwen van de riolering.

Maar first things first het begon met het graven want dat waren tenslotte kosten die bespaard konden worden door het zelf te doen. Goede gedachtegang natuurlijk, maar ik dacht aan de rikketik van de man en aan de pittige baan die hij ook nog eens had. Maar ondanks de liters zweet, veel gekreun en geroep om flessen spa-henriette gaf het lichamelijk inspannend bezig zijn hem een enorme voldoening en mij ook want een tevreden man is een tevreden man nietwaar?

Tijdens het graven een klop op het raam: “kom eens gauw kijken” en wat we vreesden werd bewaarheid, een gat in de muur, mooi ingericht als nestje voor…, de volgende schop in de grond wees uit dat de structuur daar wel erg rul was, zouden er beestjes…ratten…getsie, getsie hij maakte van schrik een sprongetje achteruit en viel haast over de schop in het door hemzelf gegraven gat. Enfin, niets aan te doen en maar goed dat we in ieder geval bezig waren met verbeteringen. De nacht nadat hij de laatste grond verzet had regende en onweerde het zo enorm dat de man die normaal slaapt als een os die nacht heel vaak was gaan kijken of het huis niet omkiepte iets waar ik nu nooit aan zou denken. Toen ik aan het ontbijt verzuchtte dat het verschrikkelijke weer me uit m’n slaap had gehouden sneerde meneer me toe dat ik gesnurkt had als een os en zelfs niet had willen horen dat hij zich zo ongerust maakte. Maar het huis stond nog recht dat kon ik goed zien aan het water dat mooi recht weg liep in de wasbak.. dus… Nadat in de daarop volgende week de meneer van het impregneerbedrijf de boel geïmpregneerd had mocht het gat weer dicht.

Eerst naar Boels, Karwei en nog een paar zaken om tenslotte bij de Gamma een “stamper ” te huren waarmee de grond aangestampt zou moeten worden. Hij wurmde zich in de iets te kleine laarzen en volgens mij verheugde hij zich stiekem op de lichamelijke inspanning van dit aardse werk. Het ging allemaal goed totdat er weer een klop op het raam volgde, met bonkend hart ging ik kijken en al mimend ( we hebben dubbel glas) maakte hij me duidelijk dat ik moest kijken naar de aansluiting van Essent. Nou, ja ik keek naar die aansluiting en wist echt niet wat ik zou moeten zien, dus briesend wurmde hij zich weer uit die laarzen en kwam naar binnen om in het hoekje te duiken waar Essent naar binnen kwam. Als een chirurg zei hij: “schroevendraaier”! En toen bleek dus dat hij met het aanstampding de kabel overgestampt had. Ik zal hierbij niet herhalen wat hij toen zei. Enfin toen ik gezien had hoe de boel in elkaar zat zei ik dat ik dat wel kon fiksen. Het resterende erg korte stuk van de kabel werd naar binnen gewriemeld en gewapend met een mesje, schroevendraaier en mijn scherpe blik heb ik me haast onder de plint gelegd om de aansluiting weer te herstellen.

De proef op de som wees uit dat internet het niet meer deed. De beleefde meneer van de helpdesk zei het ene moment dat het modem goed was het andere moment weer niet, dat kon ikzelf ook wel zien want de boel flikkerde als in een …tent. Telkens als het erop leek dat ons gesprek beëindigd zou worden zei de goed- getrainde help-desk-meneer: ” heeft u verder nog vragen “? Hij hield zich dus goed aan zijn instructies, maar kon niets meer voor me betekenen. Volgens de man met de stamper moest de boel weer losgeschroefd want als een koperdraadje de koperen pin raakte kon dat wel eens de oorzaak van het probleem zijn. Hem verwensend ben ik dus weer onder die plint gekropen en heb de boel weer helemaal los en vast geschroefd…en toen deed ie het weer…T

rots ben ik dat gaan melden aan de man die inmiddels met vereende krachten weer de sjtevele aangewurmd had en die daarop zei: “doe het dan ook meteen zoals ik het je zeg”.

navigeren

10-08-05 Heerlijk lang weekend, dus….plannen maken. Vandaag zouden ze naar Durbuy in Belgie gaan het kleinste stadje van Belgie met een prachtige omgeving.

Eerst in het begin van de week op het net gesurfd voor informatie, toen de routeplanner z’n werk laten doen. Later in de week nog een andere route uitgeprint, maar nu via die hele goede planner van zijn werk, de heen-en de terugweg nog wel, er kon ons dus niets meer gebeuren.

’s Morgensvroeg op tijd opgestaan, eitjes gekookt voor op de broodjes, flesje water erbij en om 09.30 uur vertrokken we, het weer zag er ook nog redelijk uit en we hadden er zin in. Het eerste broodje hebben we in de auto genuttigd ter hoogte van Maastricht. Tot achter Luik ging het prachtig ik las de route en hij reed en ineens ging het mis op het punt waar we de E 25 op moesten ik zag dat te laat en toen gingen we richting Seraing, geen probleem zei hij nog want die plaats komt ook voor op het landkaartje van de route. We hadden verwacht dat ter hoogte of zelfs in Seraing de plaats Durbuy wel aangegeven zou staan , nou niet dus en ineens had hij er genoeg van: ‘ich dreij mich om”. Dus we draaiden om. En na ettelijk kilometers zagen we ineens weer een bordje E25 dat daarna nergens meer terug te zien was. Het werd gokken en na zo’n 25 kilometers toch maar weer omdraaien. Hee daar was het bordje weer, alleen er stond bij: richting Maastricht. We dachten nog dat het wel goed zou komen, maar het ging er steeds meer op lijken dat we echt richting Maastricht reden.

We hebben ons toen eens aangekeken en besloten dan maar naar de markt te gaan in diezelfde stad. Ter hoogte daarvan hebben we in de auto het tweede broodje gegeten. In Maastricht begon het te regenen en de dag werd steeds minder gezellig, op de markt heb ik onder een kledingkraam een prachtige onderbroek met een mooi kantje gevonden. Ik heb gevraagd of iemand hem verloren was….( er zat een prijskaartje aan) en omdat hij blijkbaar van niemand was heb ik hem maar in de tas gestopt, het was een aardige maat dus wellicht dat ie mij zelfs paste.

Om 15.00 uur waren we weer thuis en onderweg hebben ze besloten dat het nu toch tijd wordt voor een navigator, dus Durbuy ze komen eraan.

Andre Rieu

10-07-05 Andre Rieu Gisteravond naar het concert van Andre Rieu op het Vrijthof geweest. De imposante aanpak van organisatie en decor dwong respekt af. Je zult het toch maar voor elkaar krijgen dat een heel plein wordt afgesloten om vervolgens bezet te worden door duizenden mensen. Mensen met kaartjes voor de stoeltjes die opgezet waren, maar ook mensen die een kaartje hadden voor een plekje op een terras waaraan dan ook nog eens een driegangendiner gekoppeld was.

Als je je plekje niet kon vinden waren er een dertigtal picollo’s die je hielpen zoeken. In het programmablaadje stond dat dit vrijwilligers waren die er een opbrengst voor een goed doel mee verdienden. Het waren doorgaans jonge mensen die daar hun tijd en energie aan besteden, dat geeft toch hoop voor de toekomst.

Het podium was enorm groot, ernaast stonden grote beeldschermen, die elders in de stad ook opgesteld stonden, heel Maastricht stond in het teken van dit evenement.Het orkest kwam op onder de muziek van de Intocht der Gladiatoren, mooi en glorieus.Andre had in zijn welkomstwoord eerst wat huishoudelijke zaken die hij moest bespreken met de daames en hieren.

De Duitse tv maakte vanavond opnames en we werden uitgenodigd om hem nogmaals te begroeten met een applaus, maar dan dusdanig dat die geluidsmetertjes er bijna van op tilt zouden slaan. Hij draaide zich om en deed alsof dit de opening van de avond was en kreeg z’n applaus meer dan overdadig. Het was opvallend op hoeveel van de muziekstukken de Maastrichtenaren een tekst hadden en ze zongen het allemaal mee. Achter me zaten Maastrichtse mensen die niet alleen meezongen, maar ook meeneurieden en onderling het geheel van commentaar voorzagen op z’n Maastrichts gesproken en bedacht…….Maastrichtenaren die dit lezen weten waarschijnlijk vanzelf hoe dit geweest is.

De show was doorspekt met humor-momenten, kleine woordspelingen, het voorstellen van de mensen die zongen ging ook op die manier, zo van ” die lange daar” en tenslotte: ” deze korte met zijn enorme stem”. Een van de violisten was een jonge man die de beste beiaardier van de wereld was, hij zou dat wel eens even demonstreren op het klokkenspel van de Servaaskerk. Je zag op de beeldschermen dat de jonge man zijn spurt van het podium af met de fiets vervolgde, hijgend alle trappen van de toren beklom om daar inderdaad een prachtig concert te geven begeleid door het orkest. En dat heeft hij allemaal nog een keer mogen herhalen, dus die laatste traptreden kwam hij al bijna niet meer op dae erme kael.

Na de pauze speelde het orkest een Maastrichts volkslied…kippenvel ook voor niet Maastrichtenaren. Bennie Nijman kwam op het laatst van de avond om zijn lied over Maastricht in allerlei talen te zingen, hij begon in het Nederland wat heel wat Maastrichts commentaar opleverde. Het werd ruimschoots goed gemaakt toen de tekst van het Maastrichse couplet door het voltallige publiek meegelezen en gezongen kon worden.

De finale duurde een half uur, meest waltzen en meezingers die door het publiek staande werden meegezongen en gesjoenkeld. Met vuurwerk en de second walz werd de avond afgesloten en op weg naar de auto hoorde ik menige zucht van voldoening.

nondepie

08-07-05 Gisteren voor de veertigste keer bloed gedoneerd en een bronzen plak gekregen, had liever een flesje wijn gehad.

Daarna voor het eerst sinds vier weken ziekte wet naar Vodafone, waar ik me de laatste tijd niet meer op m’n plek voel. Of het komt van het gesjangeneer,( maastrichts voor ergeren) of het komt van die halve liter bloed die ik sinds gistermorgen heb moeten missen, maar ik kreeg de knop niet omgedraaid en het was ook net of ik niet kon nadenken ik kreeg de boel niet op een rijtje. Dus op weg naar huis realiseerde ik me zo halverwege pas dat er iets niet goed was en zoals eerder al opgemerkt het liep niet echt lekker, dus duurde het nog een kilometertje of wat voordat ik tot de ontdekking kwam dat ik met de beeldschermbril op m’n neus achter het stuur zat !!!!! Ik zag nog maar de helft sjtom-sjtom-sjtom, dichtbij zien was geen probleem maar daar heb je niets aan als je moet rijden dus ben ik verder gereden met 30 km per uur en opeens zag ik lichtflitsen en rode letters POLITIE, dat zag ik pas toen ik er bijna bovenop zat natuurlijk, eenmaal gestopt zag ik van dichtbij dat het een hele knappe agent van mijn leeftijd was die me getroost heeft toen ik spontaan in huilen uitbarste, hij drukte me liefdevol tegen z’n borst……en toen werd ik wakker.

Nee, dat laatste stukje is m’n fantasie maar ik zat wel met die bril achter het stuur. Nu moet ik het tot vrijdag doen met m’n oude bril en die is ietsje minder goed van glassterkte, rommel-grommel. Ach kenjer ich waer oud.

Vervolg: de dag erna. Nou, dat beloofd wat voor de toekomst…. Er zijn van die periodes in een mensenleven dat je denkt ik ga maar naar bed voor een weekje of vier…eerst die bril en vandaag 4 gecremeerde worstjes.

Ik had het zo mooi onder controle, om half zeven op, meteen onder de douche, krantje, kopje koffie, boterhammetje en daarna samen met manlief de auto van jongste dochter ( die al werken was) naar de garage gebracht voor APK en een beurt. De hond opgehaald want daar zit jongste dochter nu maar mooi alleen mee te kijken met die zus die maar weer eens op reis is. Toen naar de fysiotherapeut, met die verkeerde bril op m’n neus, maar sofar so good. Onder het gewrijf door ( arm en niets anders) babbeltje over dochter in Laos vraagt ie waar dat ligt dus zeg ik met mijn geweldige topgrafische geheugen, ehm..links van Thailand dus ten oosten…… Zegt ie: “ehhhh, is het niet rechts en oostelijk. of links en westelijk..” dus ik zeg dat komt door die bril.

Daarna een knikkerzakje met een prinsesje erop gemaakt voor een klein meisje, de strijk verplaatst van de ene kamer naar de andere, meer achter een deur gezet, ziet veel beter uit. En me toen gewaagd aan DE OPDRACHT een logo digitaliseren en uitproberen want mijn kapster wil dat ik dat op 15 vestjes ga borduren en ik vind dat wel zo’n enorme opdracht dat ik er wakker van kan liggen. Maar het liep allemaal wel redelijk goed.

Enfin, ijverige huisvrouw die ik ben om een uurtje of twee de piepers geschild, het koolraapje gesneden en de worstjes aangebraden, toen ze lekker bruin waren scheutje water erop en sudderen maar. Nog eventjes verder met dat logo…..todat de brandmelder begon te piepen ik schrok me een aap, de hond hing in de gordijnen en er kwamen ( bijna) rookwolken naar boven… de worstjes!!! Niet aangebrand, echt niet, gewoon gecremeerd, tot stof zult gij wederkeren. De gietijzeren pan zag rood, doet ie zowieso al vanwege z’n kleur, maar nu met een dimensie extra. Ik heb de overblijfselen uit de pan geschraapt en die pan de gelegenheid gegeven voor een cooling-down toen ik 30 minuten later kokend water in de pan goot vloog me een enorme spetter om de oren die ongeveer reikte tot aan het plafond. Drie emmers ajax en een uurtje vegen later ben ik met de hond het veld ingegaan en op de terugweg een varkenshaasje gekocht om, voordat manlief naar huis kwam, geschnetseltes voor hem te maken. Het rook ( dacht ik ) inmiddels lekker naar het laatstgenoemde gerecht en al snuffend kwam husband binnen…”wat voor een lijk ben jij aan het verbranden…”

Waarna we samen de laatste resten van de worstjes waardig naar de GFT gedragen hebben….

onuitwisbaar

Zondag 18-08-2013 was het tien jaar geleden dat onze moeder overleed. Onderstaande blog raakt me nog steeds…

Vanavond gesurfd over het net en my.vodafone. Ik wilde een foto van de spokentocht van gisteren vanaf mijn toestel uploaden en kwam tot mijn schrik een foto tegen van mijn moeder in de rolstoel. Ik kan bijna van minuut tot minuut oproepen in mijn geheugen hoe die dag verlopen is. Ik moest op verzoek van de mevrouw van de ergo mijn moeder in die rolstoel praten. Mam had een hekel aan die mevrouw ( die hollensje) en daar had ik wel begrip voor, het was een grote vrouw die mijn moeder dingen wilde laten doen die ze niet wilde ( vond moeder) . Jammer voor die mevrouw natuurlijk maar het zat nu eenmaal zo in moeders hoofd. Ze hoefde geen rolstoel, ze hoefde geen aangepaste omgeving, ze wilde met rust gelaten worden en zeker door die mevrouw.

Het was een donderdag en ik had gewerkt, het was warm en ik was moe. Zij ( de mevrouw van de ergo ) wachtte op me met een op de maten van mam aangepaste stoel ik zou tegen mam niet zeggen dat die stoel speciaal voor haar was en dat die van die mevrouw van de ergo kwam.

Zoals gewoonlijk was mam blij dat ik er was en dat ze van de afdeling af kon om een ijsje te gaan eten of een kopje koffie te gaan halen. Het advocaatje dat haar zo goed deed in het begin dat ze in dat huis zat wilde ze niet meer omdat ze bang was dat ze te dik zou worden, had ze toch gewoon door gesnoept, wat had het toch uitgemaakt. De stoel zat inderdaad veel beter dan alle andere stoelen van de laatste tijd, we liepen een tijdje door het park en ik ben op een bankje onder een boom gaan zitten waar ik haar verteld heb dat het de bedoeling was dat ze voortaan in die stoel ( met tafel, dus gefixeerd) zou gaan zitten . Dat was veiliger en ook minder bewerkelijk voor de verpleging en bla-bla-bla. Ze keek me met die grote inmiddels fletse ogen aan waarin de eerste tranen verschenen. Ik had niet eens zakdoekjes bij de hand en heb andere mensen moeten vragen of ze iets konden missen.

Mam heeft drie dagen gehuild. De zaterdag erna was het helemaal niet mijn “beurt” om naar haar toe te gaan, we hadden een schema, maar ik voelde dat ik er naar toe moest  na mijn dienst, jongste dochter ging mee.

Mam was niet in het restaurant samen met mijn broer zoals ik verwacht had en op de afdeling zat ze ook niet in de “huiskamer”. Ze zat op haar slaapkamer, mijn broer en mijn zus waren er ook. Mijn zus had haar daar gevonden. Ze zat in die rolstoel met het gezicht naar het raam gekeerd en ze huilde, ze huilde tranen met tuiten, ze huilde want ze heeft vanaf dat moment op die donderdag geweten dat dit het laatste stukje was.

We zijn naar het restaurant gegaan met haar, door de bochten gegierd met die stoel en hebben haar proberen op te monteren, mopjes en anekdotes verteld en een advokaatje besteld voor haar. Mam is gestorven op 18 augustus 2003, we hadden voor de dag erna kaartjes voor een stones-concert , we zijn er niet naartoe gegaan, maar ik hoop dat zij ze heeft kunnen horen want die dag wilde ik dat alles zwart geverfd zou worden. PAINT IT BLACK